اشعار

ای مرغ جان، کبوتر صحن و سرای تو           موسی به طورطوس، مدیحت سرای تو
بحر عطای حقّـی و چـون رحـمت خدا           بـی انــتهـاست، رحـمت بی مـنـتهـای تو

آنسـان که بر رضای الهی، تویی رضا           باشد رضای حضرت حقّ، دررضای تو
کــلّ ائــمّه راسـت، مــقــام رضـا ولـی           نـام رضــا نـداشـت، امـامی سـوای تو
از بـس کــه رأفــتت ز گدا ناز می کشد           شـاید کـه بـر تـو ناز فروشد، گـدای تو
کـار مـسـیـح با نـگـه خـویـش مـی کـنـم           مـاند اگر بـه دیـدۀ مـن، جـای پـای تـو
در آفـتاب حـشر که از آن گـریز نیست           ما را بس است، سـایۀ گـلدسـته های تو
دریـای گـوهر اسـت که تـقـدیم می کنند           زوّار از دو دیـده، بـه گـنـبـد نـمـای تو
درهای عالم ار به رویم بسته شد، چه غم؟           باز است بر رویـم، حـرم با صفـای تو
تا روح در تن است و زبان در دهان اوست          "مـیـثم" کـنـد به شیـوۀ مـیـثم، ثـنـای تو

زائرین تو فـقـط شیـعۀ اثنـی عشرند             همه دلــباخـتـۀ عـترت خـیرالبـشرند

همه گـشتند به دریای نگاهت تطهـیر             به گل روی تو سوگند زگل پاک ترند

زائرینی که به این کعبۀ دل، دل بستند             تـا ابـد از حَـرمت دل نبـرند و نبرند

گربه سوی حَرمت روی کنند اهل جحیم             تا ابد از طمع روضۀ رضوان گذرند

سـائـلان کرمت یکـسره اربـاب کرم             زائـران حـرمت از همۀ خلـق سرند

پا گذارند به بال ملک و طـرۀ حـور             رهروانی که به سوی حرمت ره سپرند

عالمی رو بـه روی پنجـرۀ فـولادت             به امید کرمت همچو گدا پشت درند

انـبـیا نـاز فـروشند به گـلزار بهشت             اگر از دور به ایـوان طلایت نگرند

مهر تو لاله و ریحان بهشت دل ماست             حــاش لله که مـا را به جهــنم ببـرند

"میثم" بی سر و پایم نظری کن مولا             که مرا جزء محـبـّیـن تو آقـا شـمرند

حرم تو کعـبۀ دل، کرمت همه خـدایی           کنی از کرامت خود به خدا خدا نمایی

در بازتوست افزون من بی نوای محزون           ز کــدام در درآیــم به بــهانــۀ گــدایی

کرم تو می دهد رو به گـدای تو وگرنه           نــدهنــد پــادشــاهان بــه فــقیر آشنایی

من اگر گناه کارم تو رئوف ومهربانی           کرمت نمی گذارد که کنی ز من جدایی

تویی آن که هر که آید به زیارت تویک بار           تو سه بار از عـنایت به زیارتش بیایی

بـه خـدا گـنـاه کـارم دگـر آبـرو نـدارم           چه شود دهی ز نارم به محبتت رهایی

بکشم هماره نازت مگرم دهی اجازت           که به یک زیارت تو سر وجان کنم فدایی

همه را تو دست گیری همه را تو می پذیری           چــه امیر شهر باشد چه فقیر روستایی

به حریم توست بارم به حرم چه کاردارم           کنــد از هــزار کــعبه حرم تو دلربایی

کـرمت به کـل عالم حـرمت پناه "میثم"           به شما از او توسل ز شما گره گشایی

ای عــکــس جــمـال کــبــریــایــی            ای ســایــــۀ رحــمــت خــــدایـــی

ای صـــدر نــشــین ســدره منــزل            ای روشـــــنــــی ســـــراچــــۀ دل

ای هــشت بهـشـت خــاک کــویـت            ای خُــــلــد بــــریــن در آرزویـت

ای قـــبــلــۀ عــارفــان مــطــافــت            ای کعــبــه هــمیـشه در طــوافــت

ای شــمــع جـلال بـــزم عـــرفــان            سلــطــان زمــن شــه خــــراســان

این خطه که چرخ چون توماه است            بر اهــل یــقــیــن پناهــگــاه اسـت

شد از همه جــا کسی که مـأیــوس             رو کـرده به خـاک خــطّـۀ طـوس

ایــن درگــه رشـــگ عـرش اعـلا             بــــر فــوج مــلــک بــود مــصـلا

چون فـرش عجب نه گـر بـدین در             جـبـریل امــیـن فـکــنــده شـهــپـر

به دل حــک شد به خط آشنــایـی            شــب مــیــلاد و آغـــازِ گــدایــی

گــدای بــارگــاهِ سبــزِ عــشــقــم            ببین امشب دلــم گشتــه هــوایــی

به پیش پای تو غــرقِ ســرشـکم            که شاید ســر زنی بر بـی‌نــوایی

کریمه کــاسه‌ام بنگر که بـالاست            کرم بنــما تو هــر چه می‌تــوانی

تویی معصومه،عصمت پیش رویت            کند سجده از این نــورِ خــدایــی

تویی بانوی قصــرِ سـرخِ مذهب            که با زینب همیشه هــم صــدایی

همین بس از تو ای معصومه جانم            لقب گــیــرنده‌ از جــامِ رضـایـی

رضـا نامِ تو را معصومه خوانده            که ســر تا پا چنین زهــرا نمایی

همــه امشب کــنــارِ بــارگــاهت            من و این گــریه و فصلِ جـدایی

دلِ فــطرس شده در شــامِ میـلاد            اســیــــرِ گــنــبــدِ زردِ طــلایــی

یاد تـــو آســـمان دلــــم را فـــراگـرفت          بـاران بهانه داشت، سراغ تو را گرفت

عــزم حــرم نـمودم و یــادم نمانده کی؟          دستم میان دست ضریح تو جا گـرفت

گم شد دلم حوالی عطر گلاب و عـــود          از سقف و سنگفرش حرم بوسه ها گرفت

شکــر خــدا که نــوکـر این خانواده ام          این عشـق در وجودم از آغاز پا گرفت

مـــن راه یافـــتم به تـــو با دل گرفتگی          ماندم که باوجود تواین دل چرا گرفت؟

بین زیــارت تـــو و خـــلوت نشینی ام          شـایـد که دیدمت و همان دم دعا گرفت

خلوت گزیده را به تمنا چه حاجت است

با آستـان دوست به مأوا چه حاجت است

آیــــیــنـــۀ رواق تــو بـــا آه زائـــران          همـدرد شد شکـست به هـــمراه زائران

شهره است دستگیری خاتون که اینچنین          مــشتـــاق اوست دست هواخواه زائران

رفتم بــه زیر سایه دستی که می کشی          بـر شـــانـه های هق هق گهگاه زائران

"من زار عمتی بقم از جود جاده ساخت          بـــیـن بـــهشـت و بین قدمـــگاه زائران

وقــت وداع با تو، قدم سست می شود          بنـگر به گام رفـــته بـــه اکــراه زائران

بانـــوی آفـتـــابـی شـــهر کویـــری ام!

با دســت خـالی آمده ام، می پذیری ام؟

با شعر، سنگـفرش حرم را قــدم زدم          هــــر بـیـــت را مقـــابل رویـت قلم زدم

هر آینه درخشش تصویری از توداشت          از تـــو مثـل به پرتو هر صـــبحدم زدم

با یک تبسم از تو چنان زیرو رو شدم          کـه دست رد بــــه سـیـنـۀ انبوه غم زدم

دستـــم رسیـــد پـــای بلنـــدای دامنت          از شـرم بود بـانــو اگر حــرف کـم زدم

می خواست شـعـر آیـنۀ عصمتت شوم          ایــن بیــت های توست ولی من رقم زدم

زانو زده است بر سرخاکت ندیمه ای

آخر شنــیده است که در قم کریمه ای..

گل، سرخ شد کنار تو از شرم آب شد          از قــم گــذشت پهلوی کـاشان گلاب شد

آیینه ای بـه گنـــبد تـو خیره مانده بود          محـو جـــلا و جـاذبـــه اش، آفـــتاب شد

شب گفت خاطرات تو را، رو بـه آسمان          اشکش چکـــید در غم تو، مـاهــتاب شد

احساس شوق و رغبت خواهر- بـرادری          نــــامی نداشت، "عشق" سـپس انتخاب شد

باد از حرم به قصد تبرک، غباررُفت          شــد گـردباد و گِرد تو در پیچ و تاب شد

اشکی شفـــیع می طلبید از دم ضریح          لب وا نکـــرده بــود، دعـــا مستجاب شد

ساقی بیا که یار ز رخ پرده بر گرفت

وقـتش رسیده است کـه تا اوج پرگرفت

بیـــن رســـیدن و نرسیـــدن مـــرددی          هـر چند نیمه راه رسیـــدن بـه مـقصدی

یک سال بوده یـاد رضـا، گـوشۀ دلت          هر لحظه مـــی کشیده لبـــت، آه مــمتدی

ده فرسخ آرزوی تو را قم بـــه انتظار          امـید مــی کــــشید، ســـرانجـــام آمـــدی

عادت گرفت زود به تو بیت نور و قم          رفته اســــت روزگاری و اینجا زبانزدی

غربت به دوش و دوست نواز و کریم‌دست          یـــک ذره بــا برادر خود، مو نمی زدی

هر واژه بــــا نگـــاه تـو از جا بلند شد

دروصف تو به صف شد و ترکیب بند شد

ای به صدقت تا صف محشرسلام از صادقان          وی درخشیـده کـلامت در کلام صادقان

نام زیبایت عیان در صـدر نام صادقان          هـم امـام صـادق استی هـم امام صادقان

مکتب علم تـو بـا طی زمان پُر نـورتر

در صداقت از تمام صادقان مشهـورتر

بوسه‌های علم، گـل کردند بـر لعل لبت          آسمان پیچد به خود در لحظۀ تاب وتبت

می‌برد دل از دعـا آوای یا رب یا ربت          بحر نامحدود رحمت حاصل اشک شبت

کرسی درس تو را جبریل، دربانی کند

حضرت بـاقـر تو را بـاید ثناخوانی کند

آسمان با وسعتش زیر پر و بال شماست          ذوالجلالید وجهان مبهوت اجلال شماست

روزهـا روز شما وسال‌هـا سال شماست          علم هرچه پیشرو گردد به دنبال شماست

طلعت زیبایتـان مـرآت حُسـن ابتـداست

هرکلام از حرفتان یک جلوه از نورخداست

ای مسیحا جاری از لعل لب خنـدان تو          عالـمـان دهـر، خـاک راه شـاگردان تو

آفتاب فضل و دانـش چهـرۀ حمـران تو          عــلـم شـیـمـی یـادگـار جـابـر حیـان تو

مؤمن طاقت به عالم حسن سیرت می‌دهد

بوبصیـرت خلـق را نـوربصیـرت می‌دهد

دانـش از روز ازل پـای کـلامت رام شد          تیرگی با نـور علـم و دانشت اعدام شد

وحی ساعد از دمت بر آسمان اعلام شد          صبح اهل ظلمت ازنطق هشامت شام شد

بر رخ بوحمزه‌ات گردید روشن چشم نور

بهر هارون تو آتش باغ گل شد در تنور

نام تو جعفر،تو خود سر تا قدم پیغمبری          یادگـار فاطمـه چشـم و چـراغ حـیدری

نهـضت علمیـت را نازم،حسین دیگری          هم «مفضل» آوری و هم «زراره» پروری

مجلسی، استاد کلّ، فردی زشاگردان توست

شیخ حرعاملی؛ یک لاله از بستان توست

آفـتاب معرفـت در سایـۀ تنـدیس توست          وسعت کل جهان دانشگه تدریس توست

بر زبان آفرینش روزو شب تقدیس توست          مکتب توحید، بنیاد تو و تأسیس توست

سرکشان مکتب اضلال، سرکوب تواَند

تا ابد منصورها مقهور و مغـلوب تواَند

ای دو عـالم در کنار صحن بی‌زوّار تو          آفـریـنـش در پــنــاه سـایـــۀ دیــوار تـو

ای پــیــام خــون ثــار الله در آثــار تــو          شب ‌پرستان هرچه کوشیدند در آزارتو

هر چه در حق شما کردند طغیان بیشتر

عزت و قدر و جلالت یافت عنوان بیشتر

ای توخود شمع و دل عالم همه پروانه‌ات          سال‌ها کـوه غـم عالم بـه روی شانه‌ات

روزروشن ریخت دشمن درمیان خانه‌ات          مثـل مادر دود بالا رفـت از  کاشـانه‌ات

باچه جرمت دست‌ بسته دردل شام سیاه

خصم با پای پیـاده برد سـوی قـــتلگاه؟

سن پیری، ضعف تن،پـای پیـاده از جفا          قصر حمرا، سر برهنه، ضـعف تن،حال دعا

با چنین حالت سه ساعت ایستادی روی پا          نه حیا از تو، نه از ختم رسل، نه از خدا

گر چه جانت دیگـرازاین زندگانی سیربود

کی سزاوار تو ای جان جهان! شمشیر بود؟

با چه جرمی ظلم بـرآل پیمبر باب شد؟          باچه جرمی پیکرت از زهر قاتل آب شد؟

باچه جرمی ماه رویت زردچون مهتاب شد؟          باچه جرمی ازتنت بیرون توان و تاب شد؟

باچه جرمی کرددشمن بارگاهت را خراب؟

با چه جرمی مانده قبـرت درمـیان آفتاب؟

کاش روزی می‌شدم زوّار صحرای بقیع          سجـده می‌کردم به خـاک روح‌ افزای بقیع

تا بگیـرم اُنس بـا شـام غـم‌ افـزای بقـیع          کاش یک شب باز می‌گردید درهای بقیع

تـا شـود همسـایه بـا قـبـر امـامـان بقـیع

کاش «میثم» دفن می‌شد در بیابان بقیع

از ازل دَرد به پیـمـانۀ خـوبان كـردند           دل عاشق شده را كلــبۀ احزان كردند

هركسی راكه به عالم سر حشمت خواهی ست           لطف كردند و شبی خادم سلطان كردند

سفرۀ وسعت صدق تو گشودند به دهر           انبیا را ســر احـسان تو مهمان كردند

همه آفاق گرفته است به خود رنگ تو را           باوجودی كه همه فضل توكتمان كردند

در تـو دیـدند مـلائك صفـت خـالـق را           علت این است اگر، سجده به انسان كردند

بر سر سفـره دونـان نكـشـم مـنّت نان           من همانم كه به من لطف فراوان كردند

هـشتـمین آیـنۀ وجه خدائی، صد حیف           شش جهت ظلم به تو حضرت جانان كردند

دل شب بود كه گـنجـینۀ دین را بردند           عده ای كفـرصفت، سرقت ایمان كردند

پا بـرهـنه عـقـب اسـب دوانـدند تـو را           آسمان را پس از این حادثه گریان كردند

گر نبودی، اثر از روضۀ ارباب نبود           خلق با حنجر تو ذكر«حسین جان» كردند

مـرغ دلـم که شاخـۀ طوباست جـای او          ویـــرانـــۀ بــقــیــع  بـــوَد مــدّعای او

خـواهـد در آن دیـار مـقـدّس کنـد مـقام          انـدر جــوار صــادق و نــالد بـرای او

خواهدبه تربتش که خراب است وبی چراغ          سوزد چو شمع و گریه کند درهوای او

خـواهد به گـرد مرقـد بی زائرش مُـدام          پـروانه وار گـردد و جـویـد رضای او

خواهد زداغ خون شده با قطره های اشک          آیـد بـرون ز چـشـمِ تـرم در عـزای او

آن کس که بود لطف و وفا پای تا به سر          زهـر جـفا بسـوخت ز سر تا به پای او

یارب چه کرده بودکه منصورکینه جوی          خـون کرد از ستـم دلِ غـم مبـتـلای او

درنیمه شب که دیدۀ مردم به خواب بود          دشمـن ز بـام خـانه شـد اندر سرای او

بـیرون کشـیـد بـا سر و پـای برهنه اش          رحـمـی نـکـرد بـر تـن درد آشـنـای او

شـرح مـصائـبـش نـتـوانم که هیچ کس          آگـاه نـیـسـت از غــم او جـز خـدای او

یا رب به حـقّ فـاطـمه دسـت امـیـد مـا          کـوتـه مکـن ز دامـن مـهـر و ولای او

هر کو گریست همچو «مؤید» ازاین عزا          بخشد خدا به حضرت صادق خطای او

من کیـسـتم حقـیقـت حـق را نـشـانـه ام            بیرون ز مرز فکر و خیـال و فسانه ام

بنـیانگـذار مذهـب و مسنـد نشـین عـلم            فـیــض مــدام فــلســفــۀ عـارفــانــه ام

سـبـط نبـی و پـور عـلـی نجـل فـاطمه            الگوی صبر و صلح حسن را نشانه ام

آئـینـه دار نـهـضـت سـرخ حـسیـنـی ام            چون عابـدین بـه نخل عبادت جوانه ام

بحرالعلوم باب من است و سخا و جود            یـک قـطـره ای بُـود ز یـم بی کـرانه ام

استاد فـقـه و فلـسـفه منـطـق و اصـول            پـرچـم فــراز عـلـم به قـاف زمـانـه ام

با این همه جلال در این جـوّ قـیرگون            محصور کرده خصم ستم پیشه خانه ام

از یــورش شـبـانـه ابن الربـیـع پـسـت            آیـد بـه نـالـه سنـگ ز سـوز شبـانـه ام

آن بی حیا ســواره ومــن باتن ضعیف            پـای پــیـاده جـانب مــسـلـخ روانــه ام

ژولیده را بگو که بگـویـد به سـوز دل            مـن صادقم حـقـیقـت حق را خـزانه ام

ای کــل عــلـم از دم پـاکـت روایــتـی           هـر نـکـته از کـتـاب کـمـال تـو آیتـی

با آن کـه بی‌حد اسـت عـنـایات کـبریا           مـثـل ولایــت تــو نـبــاشــد عـنـایـتـی

علـمت به عـلـم ذات الهی‌ست متـصل           دریــای دانـش تــو نــدارد نــهـایــتـی

در آفتـاب فضـل تـو عـالم تـمام غرق           در ســـایـۀ ولایـت تــو هــر ولایــتـی

هرجمله ازکلام تو شمعی ست دل فروز           هر نکــتـه از لـب تـو چـراغ هـدایتی

جبـریل، فرش گسترد از بال خویشتن           گـوینـد در ثـنـای تـو هـر جـا روایـتی

صــدها فرشته بر دهنش بوسه می‌زند           شـیرین‌لـبی کـه از تو بگـوید حکایتی

تو کـیـستی؟ وصـی نـبـی، آیت شـشـم

هـشتم فـروغ حسـن خـدا، حجت ششم

تـفـسـیر سـوره‌هـای خـداونـد اکـبـری           داری بـه آیــه‌ آیـۀ قــرآن تــو داوری

شیـخ‌ الائـمّـه‌ای و امــامــان مـا هـمـه           دارنــد در ثـنـات، دم مـدح‌ گـسـتـری

گـر ذوالفقـار، جـای قلـم در کفت نهند           دسـتت کـنـد به بازوی حیـدر برابری

برحضرتت زسوی خدا دم‌ به ‌دم درود           بر خلق و خُلق و خوت سلام پیمبری

در سـایـۀ تـو ای شـشـمیـن حجّت خدا           شکر خدا که مذهب من هست جعفری

از جن و انس و حور و ملـک، روز ابتدا           ما را بـــه دوستـی تـو دادنـد برتـری

نه مالکی، نه شافـعـی استم نه حـنبلـی

مـن بـا هـدایـت تو شـدم شـیـعـۀ عـلی

قـرآن جدا ز خـط تو یک آن نمی‌شود           ایـمـان بـدون مهـر تو ایـمان نمی‌شود

طاعات جن و انس و ملک بی‌ولای تو           هـرگـز قــبـول قـادر مـنـان نمـی‌شـود

تا دیده‌اش به سوی بهشت جمال توست           مؤمـن اسیر روضۀ رضوان نمی‌شود

گیـرم که خلـق طاعت سلـمان بیاورند           کـس بـی‌هـدایت تـو مسلـمان نمی‌شود

اکمـال دین تلاقی قرآن و عترت است           ایـمان بدون عتـرت و قـرآن نمی‌شود

بی‌تـو چـراغ عـلـم شود دود حاصلش           دود سـیـاه، شــمـع فـروزان نمـی‌شود

دل بی‌تو همچو مردۀ صد ساله‌ای بوَد           جان هم بدون مهـر شما جان نمی‌شود

اسـلام بـی‌ولای تـو کـفـر مـسـلم است

سـر تـا قـدم وجود تو دین مجسم است

من غـربت حریـم تو را دیـده‌ام ز دور           یک عمر دور قبر تو گردیده‌ام ز دور

نگـذاشـتـنـد دسـتـه‌ گـل آرم بـرای تـو           از اشک برمـزار تو گل چیده‌ام ز دور

بوسـیـدن مـزار تو مـمنـوع بود و من           قبـر تو را سـتـادم و بـوسیده‌ام ز دور

میخواستم مزار تو را شست‌ و شو کنم           کردم نثار، خون دل از دیده‌ام ز دور

سـازد خـموش روزقـیـامت جـحـیم را           اشکی که بر مزار تو پاشیده‌ام ز دور

تـا کـسب آبرو کنـم از روضـة الـبقـیع             صورت ز خاک قبر تو پوشیده‌ام ز دور

هــرروز بـهرغـربت تو گریه کرده‌ام           هر شب به ماه روی تو خندیده‌ام ز دور

بـر پـاره ‌پـارۀ جـگـرم مـانـده داغ تـو

بـاشـد بهـشت مـن حـرم بـی‌چـراغ تو

افتاده بـود بر دل و بر جان شراره‌ات           از مـا سـلام بـر جـگـر پـاره ‌پـاره‌ات

ای مــاه آســـمـان ولایـت چـرا مــدام            می‌ریخت از دو دیده به دامن ستاره‌ات؟

هرکس نگاه خویش به روی تومی‌گشود           می‌دید درد و داغ تو را در نظاره‌ات

پای جـنازه‌ات به سر و سیـنه می‌زدند           حمران، ابوبـصیر، مفضـل، زراره‌ات

بیش از هزارسال ز داغت گذشت و باز           هر روز بوده روز بـزرگ هزاره‌ات

بـر شانـۀ مـقدـس تـو کوه درد مـاست           در ســیــنـۀ شـکـسـتـۀ مـا یـادواره‌ات

بر قبر بی‌چـراغ تـو هر کـس نظر کند           یـاد آورد ز درد و غـم بـی‌شـمـاره‌ات

با آن که دوراز تو و صحن رفیع توست

"میثم" همیشه زائر باب‌البقــیع توست

نه فقط بادِ خزان برگ وبرش را سوزاند           زهر از راه رسید و جگرش را سوزاند

دست و پا می‌زد وساعات نَفَس‌گیری داشت           لبِ پُرخون، دلِ صدپاره چه تقدیری داشت

دیـدۀ اهـل و عـیالش ز غـمـش دریا بود           كـه دگــر مـوقــع پـرپــر زدن آقــا بـود

گـوشـۀ بـسـتر خود یـادِ گـذشـته می‌كرد           چــقَـدَر روضه دمِ رفـتـنِ او بـر پـا بود

خانه و دود و در و آتش و دسـتِ بسته           این همه خاطره ارثِ عـلی و زهـرا بود

یاد می‌كرد از آن لحظه كه جان بر لب بود

پا برهنه دلِ شب پـشت سـر  مركب بود

لحظه لحظه كه دگـر وقت جـدایی می‌شد            رنگ و بوی سخـنش كـرب‌ و بلایی می‌شد

آه از آن روزكه جان از تن خواهر می‌رفت           سنگ ها بـال‌ زنان سـوی بـرادر می‌رفت

آسمان ها و زمین داشت به هم می‌پیـچـید            سمت گودال؛ یكی دست به خنجر می‌رفت

ساعـتی بعد كه آتش به حـرم بـر پا شد           همه سرها به روی نیـزۀ لشكر می‌رفت

خیمه تاراج شد و هر طرفی دست به دست           بیـنِ گهــوارۀ خـالی دلِ مــادر می‌رفت

نیمه شب باعـجـله داشت خبر رامی‌بُرد           یك نفـر در طَمَعِ جـایزه با سر می‌رفت

اشك می‌ریخت و از غربت حیدرمی‌سوخت

از غم میخ در و پهلوی مادر می‌سوخت

به غمزه ای نظرت صدمه وستاره کشید           نــظـارۀ تـو ابـوحـمزه و زراره کـشـید

غریب هستی و چـون مادرت نـشد آقـا           سـر مـزار شـما گـنـبـد و منـاره کـشـید

به زخـم های دلـت مـرهـمـی نـشد پـیـدا           که زهر از جگرت طرح پاره پاره کشید

تـو را مـیـان دعــا، بـی نـمازها بـردنـد           تـو را پیـاده به کوچه یکی سواره کشید

سریع خـانه برو دختر تو ترسیده است           که ارث مادریت را کسی شـراره کشید

گرفتـه خـانۀ تو رنگ خیمه های حسین           دوباره گریۀ چشمت به سوگواره کشید

دوباره آتــش و خـیمه غـروب عاشورا           دوبـاره کـربـبـلا را بـه استـعـاره کشید

تمـام اهـل و عـیالـش فـرار مـی کـردند           و دختری که خودش را به یک کناره کشید

به چند زخم پدر مرحمی ز گریه گذاشت           دوباره در بر خود جسم پاره پاره کشید

داغ صادق شـرر سیـنه ام افروخته کرد           جگرى سوخته یاد از جگر سوخته کرد

جگرى سوخته کز داغ بر افروخته بود           باز هم از اثر زهــر جفــا؛ سـوختـه بود

آن امامى که لـواى شـرف افـراخته بود           زهر منصور به جانش شرر انداخته بود

آه از آن روز که بگرفت ز طاغوت زمان           آتش از چار طرف خـانه او را به میان

وندر آن خـرمن آتش، ولـىّ ربّ جـلیـل           راه مى رفته و می گفت منم پـور خلیل

شعله را چون به در خانه تماشا مى کرد           یــاد آتـش زدن خــانــۀ زهــرا مى کـرد

آن که هم ظاهـر و هم باطن مـا مى داند           با دلش زهر چه کرده است خدا مى داند

چارمین قبـلۀ عشق است به دامـان بقیع           رونق دیگر از او یـافت گـلستـان بقـیـع

جگری شعله شد و سوخت و خاکستر شد           شمع خاموش شد از باد و گلی پرپر شد

باز هم زهر نشست و بدنی گشت کبود           باز یـاسی به زمین ریخت و نیلـوفر شد

خـانـۀ سـوخـتـه را بار دگر سـوزانـدند           بـاز تـکـرارِ غــم آتـش و دود و در شـد

من پیـاده پیِ مـرکب و سـوار ابن ربیع           بـیـن ایـن آه فـقـط نـالــۀ مــن مـادر شـد

دست من بـستـه و از داغ غمت افـتـادم           یاد دستت که به دنـبال عـلـی پـرپـر شد

یـاد دسـتـان یـتــیــمـی که به امـیـد پـدر           بین زنجیر ترک خورد و کمی لاغر شد

گـوشـواره، گـلِ سـر رفت ز یـادش اما           در عوض روضۀ او غارت انگشتر شد

چون نور ذوالجلال به دل جلوه گر شود            تـیـغ سـتـم به نـور، کجـا کـارگـر شود؟

وقتی فـیـا سیـوف خـذیـنی نگـفته است            شمـشیـرها به جسم امـامی مـگـر شود؟

وقتی خـدا نخـواست تو را کشته بنگرد            حـتی عـبـا و پیـرهـنت هــم سپـر شـود

امـر خـدا نـبــود ســرت را جـدا کـنـنـد            می خواست تیغ دشمن تو بی خطر شود

هر چه امیـرِ کـفـر غـضب بیـشتـر کند            اُبــهــت ولـــیِّ خـــدا بــیــشــتــر شــود

ای واجـب الاطاعـه به مـظلـومی تـمام            می رفت جان تو که به تیـغ شـرر شود

هر بــار قصد جـان تو را کرد دشمنت            می دید مصطفی غـضـبـش بیـشتر شود

جـدّت نمی گذاشت تو را لطـمه ای رسد            می خـواست سـوز کـرببـلا بیشتـر شود

این جاست که مسیر شهادت شود عوض            مـسمـوم زهــر کـینه امـامی دگـر شـود

شکــر خـدا اسـیـر نـشد اهـل بـیـت تـو            ور نه دوباره روضۀ غـارت خـبر شود

می خـواست فـکـر داغ دل فـاطـمه کـند            زهـری فقـط بیـاید و زخـم جـگــر شود

این زخم ها به سینۀ زهـرا قدیمی است            این جاست وقت روضۀ دیوار و در شود

 )آتـش به آشـیـانـۀ مـرغـی نـمی زنـند(            باز این چه فتنه ای است حرم شعله ور شود؟

این رهـزنان به خانه چـرا در نمی زنند            جبـرئـیل هـم اجـازه اش از راه در شود

این مـردم مدیـنـه مگـر بـاز مـرده اند؟!            دست امـام خـسـته چـرا بـستـه تر شود؟

غــافــل اگــر ز راه ولــیِ خـدا شــویـم            سلـطـان جـور، قـافـلـه را راهـبـر شود

در فتنه ها سلاح محبین بصیـرت است            فـتـنـه اگـر زِ حـد گـذرد درد سـر شـود

بایـد شجــاع بود و ز ارزش دفـاع کرد            شـاید که شـام تـیـرۀ شیـعـه سحـر شود

دست دعـا به سوی خـدا چون بَرد ولی            پس لـرزه های فـتـنه گـران بی اثـر شود

وقتی که عـاشقـانه ز دیـن دم نمی زنـیم            باید هـنوز مهـدی ما خـون جگــر شود

خورشید بود و ماه به نورش نظاره داشت           در کهکشان علم هـزاران ستـاره داشت

عـطـر کـلام وحی زلـعـل لبـش چـکـیـد           فضل و مقام و منزلتی بی شماره داشت

در مـکـتب فـضیـلت و جـاوید دانـشـش           او«بوبصیر»و«مؤمن طاق»و «زراره» داشت

کس پی نبـرده است براین نـور لایـزال           دریای فـضل او مگر آخر کنـاره داشت

هـرگـز خـزان نـدیـد گــلـسـتـان علـم او           زیرا که این بهشت بهاری هماره داشت

سـوگـنـد بـر تـرنـم قــرآن که هــل اتـی           بر جود و بر سجـیّت او استـعاره داشت

آتـش بـرای خــادم او چـون خـلـیـل بود           وقتی تـنور شعله کشید و شـراره داشت

پـوشـانــده اسـت ابـر غــمـی آفـتـاب را           هرگه به سوی کرب وبلا او نظاره داشت

لـرزیــد بــنـد بـنـد تــنـش در عـزای او           وقتی به داغ و ماتـم زهـرا اشاره داشت

حـاجـت به زهـر دادن این مقـتـدا نبـود            زیرا دلی چنان جگرش پاره پاره داشت

تـنها نه در بقـیـع «وفائی» که این امام            در سینه های مـا همه دارالـزیاره داشت

غبــار مقــدم تو، تــوتیــای چـشــمــانم            ز هجــر تو شده ابری هــوای چشمانم

سحر که سفرۀ دل وا کنم به راز و نیاز            فقط وصــال تو باشد دعــای چشــمانم

اگر که بغض گلویم کمی ترک بخورد            پر از ستاره شود این فضای چـشـمانم

تمام عــالــم هستی، غــریب در نظـرم            فقــط فــراق تو شد آشنــای چــشــمانم

دو دیده ام شده تاریک در حجـاب گناه            نگــاه مهــرِ تو بــاشد ضیــای چشمانم

نظر به روی تو آداب و سعیِ خود دارد            سرت چو مروه و پایت صفای چشمانم

به غیر دامن خیسم ز قطره قطرۀ اشک            کــســی دگر نشنیده صــدای چشــمانـم

قسم به فاطمه داغی به سیــنه دارم من            به دل هوای بقیــع و مــدیــنه دارم من

ای چـراغ دانـشـت گــیـتی فـروز            تا قــیــامت پیــشــتـاز عــلــم روز

آفــریــنـش را کــتــاب نــاطــقــی            اهــل بــیــنش را امــام صــادقــی

صــدق از بــاغ بـیـابـانـت گــلــی            مـرغ وحـی از بـوسـتـانت بـلـبـلی

نـور دانـش، از چــراغ عــلـم تـو            لالـه مـی رویــد ز بــاغ حــلــم تـو

روشنی بخـشـیـده بر اهــل زمـان            هـمـچـو قـرص آفـتـاب از آسـمـان

اهــل دانـش، سـائـل کــوی تـوأنـد            تـشـنـه کــامـان لـب جـوی تــوأنـد

خضـر در این آستان هـوئی شنـید            بوعـلی زین بـوسـتان بـوئی شنـیـد

نیست تنها شیــعه مـرهــون دمـت            ای گـدای عـلـم و عـرفان عـالـمت

جــفــر دُرّی در یَــم عـرفــان تـو            کــیــمــیــا از جــابــر حـیــان تــو

قلب هستی شد منیر از این چراغ            بو بـصیر آمد بصیر از این چـراغ

مکـتب فـضلت مـفـضّـل سـاخـتـه            شـورها در اهــل فـضـل انـداخـتـه

شـعــلـه در دست غـلامت رام شد            صبـح باطـل از هـشامت شـام شـد

روح، روح از درس قرآنت گرفت            لالـۀ حــمـرا ز حـمـرانت گـرفـت

آســمــان مـعــرفــت خــاک درت            ســــائـــل درس زُراره پــــرورت

آفـتـاب از ظـل استـقـلال تو است            علم همچون سایه در دنبال تو است

ای وجـود عــالـمـی پـا بـسـت تـو            ای چـراغ عـقـل هـا در دسـت تـو

ای فـروغـت تــافــتــه در سیـنه‌ها            روشـن از تـصـویـر تـو آئـیـنـه‌هـا

تا تـو هـسـتـی پـیـشـوای مــذهـبـم            ذکــر حــق آنـی نـیــفــتــد از  لـبـم

ذرّه ای از نــور خــورشـیـد تــوأم            هـر چـه‌ام در مـعــرض دیـد تـوأم

مذهبم را بر مذاهب برتـری است            ایده و مشی و مرامم جعـفری است

کـیـستـم؛ نـه شـافـعی نه حـنـبـلـی            نــیـسـتــم جــز پــیـــرو آل عــلــی

ای علـومت را به عـالـم چـیـرگی            نـور دانـش بی فـروغـت تـیـرگـی

شرح فضلت را چه حاجت بر کتاب؟            آفــتـــاب آمــد دلــیــــل آفـــتــــاب

بـا احـادیـث تـو نـور عـلـم تـافـت            دین حـیـات خـویشـتن را بازیـافت

ای فــدای لعــل گــوهــر بــار تـو            هر چه گـردد کهـنه، جـز آثـار تو

از تـو دل دریـای نـور داور است            چون بحار مجلسی پُر گوهر است

شیعه را از تو زلالی صافی است            کـافـی شـیـخ کـلـیـنی کـافـی اسـت

شیـعـه باشد تا قـیـامت رو سـفـیـد            کز توأش پیریست چون شیخ مفـید

مشعل تقوا و دینـداری ز تو است            شیخ طوسی، شیخ انصاری ز تو است

گوهر بحرالعلـوم از بحر تو است            ابن شهر آشوب‌ها از شهر تو است

مـکـتـبـت شیــخ بــهـا مـی‌پـرورد            سـیــد طــاووس هــا مــی‌پـــرورد

در ریاض فضل تو شاخه گلیست            کیست آن گل؛ شیخ حُـر عـاملیست

با دمــت روح خــدا مــی‌پـروری            چـون خـمـیـنی مـقـتـدا می‌پـروری

ما از این مکـتب کتـاب آمـوخـتیم            ما از این مشعـل چراغ افـروخـتیم

این شعار ما به هر بام و دری ست            اهل عـالـم مـذهب ما جعـفری ست

تـیـرگـی‌هـا را به دور انـداخـتـیـم            خـویش را در بحـر نـور انداختـیم

علم گر چه گوهری پُر قیمت است            بی چـراغ مـذهـب او ظلمت است

ای همـه منصـورهـا مـغـلـوب تو            ای تــمــام عــلــم‌ها مکــتــوب تـو

ای کــشــیـــده از عـــدو آزارهــا            رو ســوی مـقــتــل نهــاده بــارهـا

پـای بـنـهــاده بــدان جــاه رفــیــع            دسـت بـستــه هــمــره ابـن ربـیــع

همچنان نخـلی کـزو ریـزند برگ            داد آزارت عـــدو تـا پــای مــرگ

سخت باشد سخت، پیری چون ترا            ایـسـتـادن پـیـش دشـمـن روی پــا

سینه‌ات از سنگ غم بشکسته بود            قامتت رنجـور و پـایت خستـه بود

پیـش چشـم مصطـفـی خصـم پلـید            تا سه نـوبت تـیـغ بر رویت کـشید

ای به سینه درد و داغت را درود            ای مــزار بـی چــراغـت را درود

کــاش مــانــنـد غــبــار غــربـتت            مـی‌نــشـسـتـم  در کـنــار تــربـتـت

کاش بر قـبـر تو هـمچـون آفـتـاب            روی خود را می‌نـهـادم بـر تـراب

کــاش مـانـنـد چــراغـی تا سـحـر            در بـقـیـعـت داشـتـم ســوز جـگـر

صبر مات و بی قرار صبر تو است            اشک میثم لاله‌ای بر قـبر تو است

باز هـم پـشت در خـانـه صـدا پیـچـیده           بوی دود است که در بیت ولا پیـچـیده

عده ای بی سر و پا دور حرم جمع شدند           باز هم، همـهـمه در کـوچۀ ما پیـچـیده

آن طرف نعـره شیـطانیِ "آتش بـزنید"          این طرف صوت مناجات و دعا پیچیده

خلـوت پیرترین مـرد مناجـات شکست           حرف حمله ست که در زمزمه ها پیچیده

چکمه از پای درآرید حرم محترم است          عـطـرِ سـجـادۀ آقـا کـفِ پـا پــیــچــیـده

شکر حق روسریِ دختری آتش نگرفت           چه صـداهاست که در کـربـبـلا پیچیده